หนุ่มเฮฮา กับชายหน้ามึน EP.4

          พลบค่ำวันอาทิตย์ ณ สำนักงาน...

          “เฮ้อออ... เกิดมามีเวรมีกรรมนะเรา มีวันหยุดสองวันก็แสนจะน้อยนิด เสือกต้องมาอยู่เวรอีก” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่เปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในสำนักงาน คือ... ผมต้องมาอยู่เวรอ่ะคับ พูดง่าย ๆ คือ มานอนเฝ้าที่ทำงานอ่ะแหละ พนักงานชายต้องโดนกันทุกคน แต่เดือนนี้ผมเสือกซวยโดนเวรวันอาทิตย์ซะงั้น โธ่เอ๊ยยย!!! วันหยุดของกรู... นะ... ก็ เหอะ บ่นไปก็เท่านั้น รีบวางของแล้วไปเซ็นชื่อดีกว่า เดี๊ยวคนตรวจมาไม่เจอจะซวยไปมากกว่านี้

          “แอ๊ดดด...ดด..ด.” เสียงประตูห้องเวรแม่งโคตรหลอนอ่ะ แต่ผมไม่ได้สนใจมันนักหรอก รีบปรี่ไปที่สมุดเซ็นชื่อเลยเพราะมาสายกว่าเวลาเข้าเวรตั้งเกือบชั่วโมง

“สา...ธุ... สิ่งศักดิ์สิทธ์ทั้งหลาย...อย่าเพิ่งมีลายเซ็นคนตรวจเลยนะ...เพี้ยงงง” อ่ะ!!! ของที่นี่เขาแรงจริงไรจริงครับ สมุดยังว่างเปล่าอยู่เลย เสร็จกู... อิอิ ผมรีบจัดการเซ็นซะให้เรียบร้อยจะได้รีบกลับไปที่ห้อง คือบรรยากาศในห้องเวรมันอับ ๆ วังเวง ๆ ยังไงพิกลอ่ะครับ ยิ่งเวลาโพล้เพล้แบบนี้นะไม่สมควรจะอยู่ในห้องนานเท่าไรนักหรอก เผ่นดีกว่า

“เฮ้ย!! เชี่ย!!”

“เฮ้ย!!”

“เอ่ออ... ขอโทษครับ อ่า... หวัดดีครับ” ใครก็ไม่รู้มายืนหลังกูตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ทำกูตกใจหมดเลย

“อ่อ ครับ สวัสดี อือ.....  มาเซ็นชื่ออยู่เวรเหรอ เราอ่ะ”

“อ่า... ครับผม ผมอยู่เวรวันนี้ครับ คืออ... พี่มาตรวจเวรเหรอคับ” ผมเดาเอา เห็นแต่งตัวดี คิดว่าน่าจะใช่

“ครับ พี่มาตรวจเวร เพิ่งมาเหรอเรา”

“อ่อ... มานานแล้วครับ แต่... เอ่ออ... พอดีมาถึงแล้วท้องเสียอ่ะครับ เลยเข้าห้องน้ำก่อน แฮะ ๆ นั่งนานไปหน่อยคับ” อยู่ดี ๆ ก็ท้องเสียขึ้นมาซะงั้น ไม่มีพิรุธเลยเนาะกู

“เหรอ.. ฮึ ๆ” พี่เขายิ้มมุมปากพร้อมหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วก็ก้มหน้าเซ็นชื่อตรวจเวรผม เหมือนพี่เขาจะรู้นะว่าผมแต่งเรื่องขึ้นมาหลอก ก็ เรื่องที่กูแต่งน่าเชื่อนักนิ เข้าไปอยู่ในห้องน้ำตั้งชั่วโมง มึงบ้าแล้ว

“อ่ะ โอเค เรียบร้อยดี ไม่มีใครมาสาย” โห...แม่ง... พูดสะกิดติ่งกูอีก

“แล้ว... นี่ ไม่เคยเห็นหน้า มาใหม่เหรอครับ”

“อ่อ ครับ เพิ่งย้ายมาอาทิตย์ที่แล้วนี่เอง เนี่ย มาทิตแรกก็โดนเวรวันหยุดเลย... เซงเป็ดเลยครับ” อ่ะ กูบ่นให้คนตรวจเวรฟังเนี่ยนะ

“อะ อ่ออ... ครับ แล้วนี่ทานไรยังครับ”

“ยังเลยครับ เนี่ย รอให้พี่กลับก่อนแล้วจะแว๊บไปเดินตลาดหาไรกินหน่อย” ควายมั้ย??? บอกเขาอีก

“งั้น ไม่ต้องรอหรอก ไปด้วยกันเลยไหมล่ะ”

“อ่ะ!! อ๋อ คับ ๆ ไป ไปคับ”

เออดีว่ะ พี่คนนี้ ไม่เอาเรื่องที่กูมาสายแถมยังชวนออกไปข้างนอกอีก เอ้า ไปก็ไปดิ ไม่กลัวอยู่แล้ว อยู่ในห้องทำงานคนเดียวน่ากลัวกว่าตั้งเยอะ ว่าแล้วเราทั้งสองก็ออกจากห้องเวร แล้วก็พากันเดินไปที่ตลาดที่อยู่ติดกับสำนักงาน ในนั้นมีของกินน่ากินตั้งหลายอย่าง แล้วก็มีร้านอาหารหลายร้านด้วย โหยยย หิวเลยอ่ะ เราเดินดูของกันสักพักนึงก็มาจบกันที่ร้านเสต็ก ร้านนี้เห็นเขาว่าอร่อยมากด้วย

“อ่ะ สั่งเลย เต็มที่ พี่เลี้ยงเอง” โห... ใจดีจริงว่ะ เลี้ยงข้าวกูด้วย วิญญาณปอบเข้าสิงเลยดิ ทีนี้

“งั้น ผมเอาชุดนี้คับ”

“อือ เอาเหมือนกัน แล้วก็น้ำส้มปั่น สองแก้วนะครับ” เด็กเสริฟพยักหน้ารับคำแล้วยื่นออร์เดอร์ให้พ่อครัวทันที

“ว่าแต่ เราชื่ออะไรล่ะ”

“อ๋อ ผมชื่อ รัฐเขตครับ พี่เรียกว่าเขตเฉย ๆ ก็ได้ แล้วพี่ล่ะ” ที่ต้องบอกเต็มยศเพราะผมไม่อยากโดนมุข เขตต์ ฐานทัพ เสี่ยว ๆ แบบนั้นอีกแล้วอ่ะคับ เชยสัส!!

“พี่ชื่อแบงค์ เรียกแบงค์ก็ได้ หึ ๆ ๆ” อ้าวว... กวนซะงั้น

“อ่อ คับ พี่แบงค์ แล้ว... ทิตที่แล้วผมไม่เห็น ๆ พี่เลย”

“อาทิตย์ก่อนพี่ไปเป็นวิทยากรบรรยายที่ต่างจังหวัดทั้งอาทิตย์เลย จะเห็นได้ไง แล้ว... ถึงพี่ไม่ไปไหนก็ไม่ค่อยเห็นอยู่ดี เพราะพี่ทำงานอยู่ชั้นบนสุด สำนักงานผู้ตรวจอ่ะ ไม่ค่อยลงมาให้เจอหรอก”

“อ่อ ครับ ผมโชคดีว่างั้นที่ได้เจอพี่”

“ห้า ๆ ๆ ก็ไม่ขนาดนั้น... ถือว่าเราทั้งคู่โชคดีที่ได้เจอกันก็แล้วกัน”

“ครับ โชคดี” ก็ดีจริง ๆ อ่ะ ตั้งแต่เรื่องเวรแระ แล้วยังมาเลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำอีก โชคลาภจิงจิ๊งงง พี่เขานั่งยิ้ม ๆ แถมจ้องมองหน้าผมอีก สักแป๊บนึงก็เปิดฉากชวนผมคุยต่อ

“เรานี่ ท่าทางคุยเก่งนะเนี่ย หน้าตาก็ดี สงสัยแฟนเยอะเลยดิ”

“โอ๊ยย... มีก็ดีดิพี่”

“เห้ย... เป็นไปได้ไง ยังไม่มีแฟน เลือกเยอะอ่ะดิ”

“เอ้า พี่ก็พูดเวอร์ไป ก็มันไม่มีอ่ะ ทำไงได้... สงสัยผมคงจะบ้างาน บ้าเรียนไปหน่อยละมั้ง ถึงไม่ค่อยมีเวลาสนใจใคร แล้วก็ไม่เห็นจะมีใครเข้ามาให้เลือกเลย แต่พี่เชื่อป่ะ บางทีก็เหงา ๆ นะ เวลาว่างที่ไปเดินห้าง ไปดูหนัง หรือไปนั่งกินข้าวคนเดียว แล้วยิ่งไปเห็นคนเขามากันเป็นคู่ ๆ นะ แม่ง.ง.. จี๊ดดด”

“แล้วตอนนี้ จี๊ดอยู่ป่ะ”
          “หะ... ไรนะพี่...”

“อ่ะ อ๋อ เปล่า ๆ ไม่มีไร... เอ้า เสต็กมาพอดีเลย กินกันดีกว่า” เอ้า ไรวะ?? จี๊ดไรวะ?? เออ ๆ ช่างเหอะ ๆ แดกของฟรีดีกว่า นี่ สั่งชุดใหญ่เลยนะเนี่ย เยอะสุด แพงสุด ห้า ๆ ๆ งานฟรีต้องมา

ผมนั่งกินเสต็กของฟรีด้วยความเอร็ดอร่อย ของมันดีจริง ๆ ครับ กินเนื้อไปดูดน้ำส้มสลับกันไป แม่งโคตรฟิน ฟินจนผมไม่ทันได้สังเกตเลยครับ ว่าคนที่นั่งตรงข้ามผม นั่งมองผมกินด้วยสายตายังไง..... และเมื่อเวลาผ่านไปไม่นานนักหลังจากวิญญาณผีปอบที่เข้าสิงได้ออกจากร่างผมไปแล้ว

“ไง อิ่มไหมครับ” พี่แบงค์ถามผมขณะที่เราทั้งคู่กำลังเดินกลับ

“โห... พี่ ถามมาได้ ชุดใหญ่ขนาดนั้น ไม่อิ่มก็ไม่ใช่คนแระ”

“ก็ว่าอยู่”

“ว่าแต่พี่อ่ะ อิ่มเปล่า เห็นกินเหลือตั้งครึ่งนึง ไม่อร่อยเหรอ น่าเสียดาย”

“เปล่าครับ พี่อิ่มแล้ว พี่กินน้อยครับ”

“เอ้า!! แล้วพี่มาสั่งตามผมทำไมเนี่ย ทำไมไม่สั่งอย่างอื่นอ่ะ”

“ก็พี่ชอบตามใจคนนิ”

“โห...พี่ พี่แม่งโคตรใจดีอ่ะ สุดยอดเลย แฟนพี่คงเป็นคนที่โชคดีสุด ๆ เลยใช่ป่ะ”

“พี่ยังไม่มีแฟนครับ หาอยู่...”

“เห้ย... จริงดิ.. พี่ยังไม่มีแฟน อำเล่นป่ะเนี่ย ตลกแระ ไหนดูดิ หน้าตาก็ดี การงานก็ดี เงินทองก็มี แถมใจดีอีกสุด ๆ ใครไม่เอาก็โง่แล้วว”

“แล้วเราอ่ะ โง่ไหม”

“โอ๊ย ผมอ่ะ ไม่โง่หรอก ถ้าผมเจอคนดี ๆ เพอร์เฟคอย่างพี่นะ ผมจะเอาโซ่ล่ามมัน แล้วก็ขังมันไว้ไม่ให้มันเห็นเดือนเห็นตะวันเลย ห้า ๆ ๆ” พี่เขายิ้มเจื่อน ๆ ให้ผม เอ่อ..ที่ผมตอบไปก็แค่ความคะนองปากอ่ะครับ คนมันปากไวปากหมาก็เงี้ย ไม่ได้คิดไร แต่ก็ไม่รู้ว่ายินดีหรือยินร้ายกับคำตอบควาย ๆ ของผม

“แล้ว... นี่ พี่จะกลับเลยป่ะคับ จะสองทุ่มแล้ว”

“ก็..คงกลับเลยอ่ะครับ แล้วเรานอนไหนเนี่ย”

“ผมคงไปอยู่ในห้องทำงานจนถึงเช้าอ่ะครับ ไม่กล้านอนห้องเวรหรอก สยอง” ผมพูดพร้อมกับทำหน้าแหยง ๆ แล้วก็เดินไปส่งพี่เขาที่โรงจอดรถ

“ขับรถดี ๆ นะคร๊าบบบ วันนี้ขอบพระคุณมาก ๆ ๆ เลยคร๊าบบ”

“อืม เราก็เหมือนกัน ถ้ามีอะไรพี่เขียนเบอร์ในสมุดเวรไว้แล้วนะ โทรมาได้ตลอด”

“ครับผม” พี่เขาขึ้นรถไปพร้อมกับปิดประตูรถ สตาร์ทเครื่อง ผมก็หันหลังเดินกลับห้อง

“เขต!!!”

“อ่ะ!! ครับ” ผมสะดุ้งแล้วรีบหันหน้ากลับมา

“พี่ว่า พี่เอาเบอร์เขตไว้ดีกว่า เดี๊ยวพี่จะโทรมาเช็คว่าหนีกลับบ้านหรือเปล่า”

“โห... พี่ ผมเด็กดีคร๊าบบ ผมไม่หนีไปไหนหรอก” อ่ะ กูนึกว่าจะเป็นคนดีตลอด แอบโหดด้วย

“ห้า ๆ ไม่เช็คหรอก แต่เอาเบอร์มา เผื่อฉุกเฉินไง”

“อ่อ คร๊าบบ ศูนย์ แปด หนึ่ง เก้า เก้า หนึ่ง...” ผมบอกเบอร์พี่แบงค์จนครบ

“อ่ะ โอเค พี่ไปแล้วนะ คือนี้หลับฝันดี มีเพื่อนเยอะ ๆ นะ”

“หูยยยยย...” แม่งมาหลอกให้กูหลอนอีก กูยิ่งกลัว ๆ อยู่ด้วย พี่แบงค์ขับรถออกไปจากสำนักงานแล้ว บริเวณตรงนั้นเงียบสงัด มืดสนิด โหยยย ไม่ ๆ ๆ ริวจะไม่ยุ่ง ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับเข้าไปในห้องทำงานเลยครับ กลัวฉิบหายยย เข้ามาถึงผมก็เปิดคอมกะว่าจะดูยูทูปละครย้อนหลังถึงเช้าไม่ต้องนอนมันเลย จะไหวเปล่าวะกู

ระหว่างรอเครื่องทำงานผมเหลือบไปเห็นเอกสาร มสธ.ที่ผมปริ้นท์มาดูตั้งแต่เมื่อวันศุกร์แต่ยังไม่ทันอ่าน เพราะไอ้พี่ปอนมันก็เข้ามาป่วนพอดี พาลให้นึกถึงแต่ละคำที่มันพูดนี่ โคตรกวนส้นตรีนเลย เห็นหน้ามึน ๆ อย่างงั้นนะ แม่งแอบโรคจิต!!... แล้วพี่โก้ยังมาบอกอีกว่าให้ปรึกษาเรื่องเรียนกะมัน บรึ้ยยย... ไม่เอาอ่ะ โทรไปถามคอลเซนเตอร์ของ ม.ยังจะดีกว่า... เกลียดขี้หน้ามัน.... เอ๊ะ!!! หน้ามัน หน้ามัน!! เชี่ยแล้ววว กูลืมส่งรูปให้มันนี่หว่า นี่ถ้าเจอหน้าแล้วกูต้องโดนมันเล่นชัวร์

ผมไม่รอช้าเลยครับรีบเปิดโทรศัทพ์กดไปที่รูปมัน กะว่าจะส่งให้มันไปเลย แต่... ไม่เอาดีกว่า แกล้งลืมแม่งเลย สม!! โทรศัพท์นี่มันของกู กล้องก็ของกู รูปก็ต้องเป็นของกูดิ เรื่องไรต้องทำตามคำสั่งเมิง เมื่อผมคิดได้แบบนั้นก็เลื่อนนิ้วถอยห่างออกมา แล้วก็นั่งยิ้มคนเดียวอย่างผู้ชนะ

“หน้าตาเหมือนสุนัขแถวบ้านกูเลยนะเมิงง” ผมนั่งมองหน้ามันในโทรศัพท์ของผม อมยิ้มเล็ก ๆ ให้มัน แล้วก็นึกในใจว่า... พรุ่งนี้ก็วันจันทร์แล้ววว... เจอกันนะมึง อิอิอิ